75 χρόνια από το θάνατο του ΄Αρη Βελουχιώτη

Συμπληρώνονται σήμερα 16 Ιουνίου 75 χρόνια από το θάνατο του λαογέννητου  πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Η πολιτική κληρονομιά του λαϊκού αυτού ηγέτη εξακολουθεί να εμπνέει το σύγχρονο σκεπτόμενο άνθρωπο. 

Ο Άρης Βελουχιώτης (ψευδώνυμο του Θανάση Κλάρα) συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Με δική του πρωτοβουλία βγήκε στο βουνό και συγκρότησε τις πρώτες αντάρτικες ομάδες τον Ιανουάριο 1942. 

Τον Ιούνιο 1942 αντάρτες του ΕΛΑΣ εισήλθαν πανηγυρικά στη Δομνίστα Ευρυτανίας και το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ανατίναξαν μαζί με τον ΕΔΕΣ και Άγγλους σαμποτέρ τη γέφυρα του Γοργοποτάμου. 

Ακολούθησαν εκατοντάδες μάχες εναντίον των κατακτητών. Το Μάιο 1943 συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο στο οποίο ο Άρης ορίστηκε μέλος της τριμελούς ηγεσίας δίπλα στο Σαράφη και στο Σαμαρινιώτη (Α. Τζίμα).  

Ο ΕΛΑΣ κατόρθωσε να γίνει αποδεκτός από τις τοπικές κοινωνίες, με τη συνεργασία των οποίων σταδιακά εδραίωσε την εξουσία του στην ορεινή Ελλάδα, όπου ρίζωσαν οι θεσμοί της λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης κάνοντας το όραμα για μία Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική   πραγματικότητα.

Ο Άρης δε δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με άλλες αντιστασιακές ομάδες και να στηλιτεύσει την πολιτική των Άγγλων οι οποίοι προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία του ΕΛΑΣ. Η δράση του  χαρακτηρίστηκε από τη σκληρότητα και την αδιάλλακτη συμπεριφορά του απέναντι στους ξένους κατακτητές, τους ληστές και τους προδότες αλλά και από την ταύτισή με τις θυσίες και τους αγώνες του λαού που τον ανέδειξε ηγετική φυσιογνωμία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. 

Με την απελευθέρωση της χώρας, ο Άρης εισήλθε θριαμβευτικά στη Λαμία, 

όπου στον περίφημο λόγο της Απελευθέρωσης μέσα από την αφήγηση της νεότερης ελληνικής ιστορίας προσπάθησε να ερμηνεύσει την ανάδειξη των αντιστασιακών δυνάμεων και την αντιπαράθεσή τους με την «αντίδραση». 

Δεν έλαβε μέρος στις συγκρούσεις των Δεκεμβριανών, καθώς με τον κύριο όγκο των δυνάμεων του ΕΛΑΣ διεξήγαγε επιχειρήσεις εναντίον του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο. Παρότι διαφώνησε, υπέγραψε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το Φεβρουάριο 1945 και τη συνακόλουθη διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ.  Σύντομα ωστόσο, κάλεσε τους παλαιούς συμπολεμιστές του σε νέο ένοπλο αγώνα για την εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατικής πορείας της χώρας.

Η τακτική της ένοπλης αντιπαράθεσης ερχόταν σε αντίθεση με τη στρατηγική της νομιμότητας και της κοινοβουλευτικής προοπτικής για ομαλή δημοκρατική εξέλιξη. Εξέφραζε ωστόσο τις προσδοκίες ενός μεγάλου μέρους του ΕΑΜικού κινήματος το οποίο αμέσως μετά την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ είχε αρχίσει να βιώνει τις διώξεις του επίσημου κράτους και την τρομοκρατία των παρακρατικών ομάδων στην ύπαιθρο. 

Το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας το οποίο συγκρότησε ο Άρης φιλοδοξούσε να καταστεί ένα νέο ΕΑΜ. Η προσπάθειά του δε στέφθηκε με επιτυχία. Αποκηρυγμένος από το κόμμα του και κυνηγημένος από δυνάμεις της Εθνοφυλακής και παρακρατικούς, ο Άρης έδωσε τέλος στη ζωή του στη Μεσούντα της Άρτας. Το κεφάλι του, μαζί με αυτό του συμπολεμιστή του Τζαβέλα, κρεμάστηκε από ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων.  

Ο Άρης άγγιξε τα όρια του μύθου και μετατράπηκε σε σύμβολο της αντίστασης.  

Τα ιδανικά για τα οποία πολέμησε είναι και σήμερα επίκαιρα. Αποτελούν για εμάς  δείκτες σε νέους αγώνες και έναυσμα αντίστασης σε κάθε προσπάθεια καπηλείας της ελληνικής ανεξαρτησίας και επιβολής αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων.

Λαμία 16 / 6 / 2020