Από την συνέντευξη τύπου για την πανελλαδική συνάντηση της προοδευτικής συμμαχίας
H αναγκαιότητα συμπόρευσης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στην ακροδεξιά και στον νεοφιλελευθερισμό, και διατύπωσης κοινών απαντήσεων που θα αφορούν την Ευρώπη της Δημοκρατίας και των πολλών, εκφράστηκε στη Συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν χθες, Τετάρτη 3 Απριλίου 2019, ο Γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, ο βουλευτής Σπύρος Δανέλλης, ο εκπρόσωπος της Ακτιβιστικής Κίνησης Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Θοδωρής Δουλουμπέκης, η πρώην Οργανωτική Γραμματέας της ΑΔΕΔΥ, Τάνια Καραγιάννη και ο εκπρόσωπος της Γέφυρας, Αντώνης Λιάκος.
Στη συνέντευξη δόθηκε έμφαση στην ανοιχτή Πανελλαδική Συνάντηση για την προοδευτική συμμαχία σε Ελλάδα και Ευρώπη, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 6 Απριλίου στις 6 το απόγευμα στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου, με ομιλητή τον Πρωθυπουργό και Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
Ανάμεσα στα πολιτικά πρόσωπα, ενταγμένα ή μη σε κινήσεις ή συλλογικότητες, που παρέστησαν στη συνέντευξη Τύπου, ήταν οι: Μενέλαος Γκίβαλος, Γιάννης Ελαιοτριβάρης, Δώρα Καλλιπολίτη, Τάνια Καραγιάννη, Χρήστος Κοκκινοβασίλης, Χρήστος Μαχαίρας, Νίκος Μουζέλης, Δημήτρης Παλαιοθόδωρος, Γιώργος Παναγιωτόπουλος, Παναγιώτης Παναγιώτου, Σοφία Πανδή, Θανάσης Παπαχριστόπουλος, Γιάννης Ραγκούσης, Μαρία Ρεπούση, Λάμπρος Ρώσσης, και ο Μιχάλης Σαμπατακάκης.
Οι τοποθετήσεις :
Π. ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ: Καλό μεσημέρι. Είναι γνωστό ότι σε τρεις μέρες θα γίνει η πρώτη Πανελλαδική Συνάντηση στο στάδιο του Γαλατσίου, δυνάμεων, πολιτικών κινήσεων, ανεξάρτητων πολιτικών προσώπων και προσωπικοτήτων, όσων εμπνέονται και συνειδητοποιούν την ανάγκη να ενώσουν τις δυνάμεις τους για τη συγκρότηση ενός αριστερού, προοδευτικού, πολύμορφου, πλουραλιστικού πόλου.
Δεν πρόκειται για τη διαμόρφωση ενός νέου ενιαίου πολιτικού φορέα, πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς που έχουμε πει, για μια πολύμορφη, πλουραλιστική συμμαχία με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτή, που ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε αυτήν, γιατί είναι μια ανοιχτή διαδικασία και το θετικό είναι ότι και ήδη αυτές τις ώρες που μιλάμε διαρκώς μας έρχονται μηνύματα νέων συμμετοχών.
Συμμετοχών είτε από Συσπειρώσεις και Κινήσεις που δημιουργούνται σε τοπικό επίπεδο, είτε Δικτύων και Κινήσεων οι οποίες έχουν οργανωθεί σε πανελλαδική βάση.
Σήμερα ενώνουμε τις δυνάμεις μας όσοι συνειδητοποιούμε την ανάγκη να συντονιστούμε, να πορευτούμε μαζί μπροστά στις ευρωεκλογές, έχοντας να καταθέσουμε συγκεκριμένες απόψεις, συγκεκριμένες προτάσεις για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.
Όσοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ανάγκη να υπάρξει μια επιθετική απάντηση απέναντι στην ενίσχυση της ακροδεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, απέναντι στην επανεμφάνιση του νεοφασισμού, όσοι θεωρούν ότι οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές επιλογές μέχρι τώρα ουσιαστικά δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ενίσχυση της ακροδεξιάς, όσοι αμφισβητούμε αυτές τις επιλογές, όσοι ασκούμε μια κριτική στη σημερινή αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσοι βλέπουμε με μια αντιεθνικιστική ματιά τα πράγματα, όσοι δεν υιοθετούμε τη λογική της εθνικής αναδίπλωσης, όσοι θεωρούμε ότι είναι λάθος η διαχείριση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού ζητήματος από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όσοι είμαστε κατά των διακρίσεων, των κάθε είδους διακρίσεων, όσοι θέλουμε μια πιο ενεργητική και διαφορετική αντιμετώπιση του ζητήματος της κλιματικής αλλαγής.
Ασκούμε μια συγκεκριμένη κριτική για τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ασκούμε μια έντονη κριτική διότι χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα. Οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τις πολιτικές που χαράζονται, λαμβάνονται από όργανα που δεν έχουν την πολιτική νομιμοποίηση.
Και αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο κατά καιρούς οι περισσότεροι από εμάς είχαμε επισημάνει, αλλά που σήμερα, η απάντηση σε αυτή την επισήμανση με έναν έμπρακτο τρόπο, με ένα διαφορετικό σχέδιο που θα έρχεται να καλύψει αυτό το έλλειμμα, είναι κατεπείγουσα.
Εάν θέλουμε να μιλάμε για μια Ευρώπη η οποία θα έχει τη συναίνεση των λαών της, θα εξακολουθήσει να είναι ελκτική ως ιδέα ενωμένης Ευρώπης, άρα εάν θέλουμε να έχει μέλλον.
Ασκούμε μια κριτική, διότι πρόκειται για μια Οικονομική Ένωση η οποία είναι ελλειμματική. Ελλειμματική ως προς τη συγκρότησή της. Είναι μονοδιάστατα συγκροτημένη. Και αφορά αυτή η συγκρότησή της κυρίως το Νομισματικό πεδίο. Ενώ σε άλλα ζητήματα υπάρχουν τέτοιες ανισότητες, λειτουργεί με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε παράγει στο εσωτερικό της διαφορετικές ταχύτητες οι οποίες εκδηλώνονται με αυτό που, πάρα πολλές φορές, εύστοχα έχει ειπωθεί, ότι τα ελλείμματα των πιο αδύνατων οικονομιών είναι τα πλεονάσματα των πιο ισχυρών.
Υπάρχει ανάγκη να προχωρήσουμε και στην κατεύθυνση της ενιαίας φορολογικής πολιτικής, μιας πιο ουσιαστικής και έμπρακτης στάσης αλληλεγγύης πάνω στα ζητήματα της δημοσιονομικής πολιτικής με την έκδοση, για παράδειγμα, του ευρωομολόγου, ή τον πολιτικό έλεγχο, για να επανέλθουμε σε αυτό που λέγαμε στην αρχή, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Όλοι εμείς που το τελευταίο διάστημα συντονίζουμε τη δράση μας, έχουμε συνειδητοποιήσει και κάτι άλλο ακόμα. Ότι η πορεία της χώρας μας, η απάντηση σε αυτό που ονομάζουμε εθνικά ζητήματα, είναι αναπόσπαστη από την ευρωπαϊκή πορεία και ότι, εάν τελικά θέλουμε να δώσουμε βιώσιμες και ουσιαστικές απαντήσεις σε ό,τι μας απασχολεί σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει παράλληλα να αγωνιζόμαστε για αντίστοιχες λύσεις, επιδιώξεις και μέτρα εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Έχει τεράστια σημασία ποιοι συσχετισμοί δημιουργούνται, όχι μόνο στο πλαίσιο των εθνικών κρατών, αλλά συνολικά στην Ευρώπη, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ιδιαιτέρως.
Με αυτή την έννοια αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι αυτές οι ευρωεκλογές, κάτι βέβαια που συνηθίζεται να λέγεται κατά καιρούς, αλλά νομίζω ότι έχει κυριολεκτική σημασία πλέον, αυτές οι ευρωεκλογές ίσως, μάλλον, φαίνεται, ότι είναι οι πιο κρίσιμες ευρωεκλογές την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπάρχουν φαινόμενα αποσυσπείρωσής της, υπάρχουν φαινόμενα και λογικές εθνικής αναδίπλωσης. Αμφισβητούνται ή εν πάση περιπτώσει κινούμαστε σε μια πάρα πολύ μεγάλη απόσταση από τις αρχικές αξίες και ιδέες που μας οδήγησαν στη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει ανάγκη σήμερα για μια αποφασιστική απάντηση που θα έχει το χαρακτήρα της δημοκρατικής εμβάθυνσης της ίδιας της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπάρχει ανάγκη να υπάρξει μια ριζική στροφή στις κυρίαρχες στρατηγικές. Άρα, δηλαδή, υπάρχει ανάγκη να εγκαταλείψουμε τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές και συνταγές. Όλοι εμείς κινούμαστε, ασκούμε μια κριτική από μια αντινεοφιλελεύθερη οπτική.
Θέλω να πω ότι η συνάντησή μας, προφανώς των πολιτικών δυνάμεων και των κινήσεων και των προσώπων κάτω από αυτή την ομπρέλα ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία ενισχύθηκε, διευκολύνθηκε και από την αντιμετώπιση που είχαμε ως χώρα με ευθύνη και πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, του κρίσιμου ζητήματος του μακεδονικού, και αναφέρομαι στην πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία είδατε ότι πλέον έχει αρχίσει και ξεδιπλώνει τη δυναμική που εμπεριείχε. Μόλις χτες ολοκληρώθηκε μια επίσημη αποστολή υπό τον Πρωθυπουργό και επιχειρηματιών.
Ανοίγουν νέες δυνατότητες πια για την ίδια την Βόρεια Ελλάδα, η λογική της συνανάπτυξης, της συνεργασίας των βαλκανικών λαών γίνεται πραγματικότητα και αυτό πιστώνεται σε αυτή την Κυβέρνηση που είχε το θάρρος να αγνοήσει οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, να απαντήσει σε μια εθνική εκκρεμότητα η οποία περιθωριοποιούσε τη χώρα και με αποφασιστικό τρόπο να επιλέξει να απαντήσει σε αυτό το ζήτημα με ένα τρόπο, που ολοένα και περισσότερο θα πείθονται, και αυτοί που σήμερα έχουν τα ερωτήματά τους, ότι ήταν η πιο εθνικά επωφελής λύση, αυτή η οποία βρήκαμε μέσα από τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Όλα αυτά μπροστά στις ευρωεκλογές, θα σας έλεγα όχι μόνο μέχρι τις ευρωεκλογές, διότι αυτή η συσπείρωση, αυτή η συμμαχία έχει μια αξία η οποία ξεπερνάει την ανάγκη να βρεθούμε όλοι μαζί στη μάχη των ευρωεκλογών και συνειδητοποιεί την ανάγκη να διαμορφωθεί αυτός ο πλουραλιστικός Αριστερός προοδευτικός πόλος, ο οποίος όμως δεν θα κριθεί μόνο από την κριτική που κάνει, από τις επισημάνσεις που κάνει στα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα, είτε αυτά αφορούν την Ευρώπη, είτε αφορούν τη χώρα, αλλά από την ικανότητά του να διατυπώσει με ένα θετικό τρόπο μια εναλλακτική πρόταση. Ένα νέο σχέδιο μετά την ολοκλήρωση της μνημονιακής περιόδου.
Όλοι εμείς, με λίγα λόγια, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είμαστε το απότοκο της κρίσης των τελευταίων ετών και θέλουμε να εκφράσουμε αυτή την πολύ έντονη κοινωνική και πολιτική κινητικότητα που υπήρξε όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια, να την εκφράσουμε στο πολιτικό επίπεδο και να προσπαθήσουμε να συσπειρώσουμε νέες δυνάμεις, να εμπνεύσουμε νέες δυνάμεις, ακριβώς στη βάση μιας νέας προγραμματικής πρότασης, με βάση τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες της νέας εποχής.
Διανύσαμε μια δύσκολη περίοδο όλο το προηγούμενο διάστημα, αντιφατική, επώδυνη, πρώτα απ` όλα για τους πολίτες αυτής της χώρας, τη μνημονιακή περίοδο. Ιδιαίτερα η σημερινή Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ βίωσε μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική αντίφαση, γιατί κλήθηκε να εφαρμόσει μια πολιτική που εξ αρχής σε όλους τους τόνους αλλά και τώρα μετά το τέλος του προγράμματος είπε πως δεν ήταν δική της.
Το έκανε όμως με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να λειάνει τις κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής, να βάλει όπου μπορούσε το αποτύπωμά της, ένα αποτύπωμα που δημιούργησε συνθήκες κοινωνικής προστασίας μέσα σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που ζήσαμε, για τους πιο αδύναμους αυτής της χώρας, αυτής της κοινωνίας, και να διαμορφώσει, να ανοίξει νέους δρόμους που πιστεύουμε ότι καθώς θα τους βαδίζουμε όλοι μαζί, θα μας απομακρύνουν από τις ακραίες πολιτικές λιτότητας που γνωρίσαμε και θα ανοίγουν μια νέα προοπτική για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και για τον τόπο συνολικότερα.
Με αυτές τις σκέψεις δίνουμε σήμερα αυτή τη συνέντευξη Τύπου, καλούμε σε αυτή την πρώτη μεγάλη πανελλαδική συνάντηση στις 6 του μηνός. Τις επόμενες ημέρες θα διαμορφωθεί μέσα από την επικοινωνία που υπάρχει αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτή την πρωτοβουλία, μια πλατιά εκλογική Επιτροπή στήριξης του αγώνα μας μέχρι τις εκλογές, και θα δοθεί στη δημοσιότητα μια προγραμματική διακήρυξη μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών.
Αυτά ήθελα να πω εισαγωγικά, θα μιλήσουν και οι υπόλοιποι, να πω σύντροφοι, να πω συναγωνιστές, να πω συνοδοιπόροι, είναι πλούσια η εμπειρία και το λεξιλόγιο, ισχύουν όλα, και αμέσως μετά φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσουν και οι ερωτήσεις.
Σ. ΔΑΝΕΛΛΗΣ: Καλημέρα σε όλες και όλους. Το κατά Φουκουγιάμα τέλος της ιστορίας ούτε ήρθε, ούτε πρόκειται να έρθει, τουλάχιστον όσο υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες. Και άχρωμες πολιτικές προφανώς δεν υπάρχουν. Εντελώς διαφορετική Ευρώπη οραματίζονται και σχεδιάζουν και επιβάλλουν -αφού έχουν και το πάνω χέρι- οι συντηρητικοί ευρωπαϊστές και, βεβαίως, εντελώς διαφορετική Ευρώπη οραματίζονται οι προοδευτικοί ευρωπαϊστές.
Και οι πολίτες δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί στα κέντρα λήψης των αποφάσεων είναι εκείνοι που καθορίζουν και τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των πολιτικών, στα μικρά και στα μεγάλα.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φάση συνειδητοποίησης της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, όπου στο ευρωκοινοβούλιο είχαμε πολύ μεγάλες αντιπαραθέσεις μεταξύ μας, οι πολιτικές ομάδες. Βεβαίως, η συντηρητική πλειοψηφία σχεδίασε και εφάρμοσε εν τέλει τις πολιτικές σοκ, τις συνταγές σοκ, που έφεραν, όπως μοιραία βλέπαμε ότι θα έφερναν, το σπιράλ λιτότητας με το γνωστό κόστος, το κοινωνικό και το οικονομικό, εκεί επί ματαίω φωνάζαμε οι προοδευτικές ευρωπαϊστικές δυνάμεις ότι η δημοσιονομική εξυγίανση που προφανώς πρέπει να επιτευχθεί δεν μπορεί να επιτευχθεί με μια λογική μέτρων αγώνα ταχύτητας, αλλά θέλουμε να μπούμε σε ένα μαραθώνιο, για να μην έχουμε τα αποτελέσματα τα οποία ήρθαν.
Τα χρόνια της κρίσης δοκιμάστηκε, επίσης, και η δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτείνοντας ακόμη περισσότερο τη δυσφορία των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Νέοι θεσμοί, όπως είναι το Eurogroup, το EuroWorkingGroup, oESM, αλλά και ο τρόπος λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απομακρύνουν από τη δημοκρατική νομιμοποίηση τη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο το, ούτως ή άλλως προβληματικό, διακυβερνητικό μοντέλο λειτουργίας της Ένωσης.
Και αυτό που ο κάθε πολίτης ένιωσε ότι λαμβάνονται τόσο κρίσιμες αποφάσεις εν κρυπτώ χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο, χωρίς διαφάνεια, εντείνει ακόμη περισσότερο την αποστασιοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών και, βεβαίως, εντείνει τη δυσφορία, γιατί κάποια εξωθεσμικά κέντρα, μη επιδεχόμενα τον δημοκρατικό έλεγχο, και λειτουργώντας μέσα σε απόλυτο σκότος, λαμβάνουν αποφάσεις κρίσιμες για τους Ευρωπαίους πολίτες.
Άρα η θεσμική ανασυγκρότηση είναι ένα από τα πρώτα ζητήματα, τις προτεραιότητες των ευρωπαϊστικών προοδευτικών δυνάμεων και βεβαίως η προσέγγιση του κοινοτικού μοντέλου διακυβέρνησης, αποτελεί μια απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσουμε σε μια νέα εποχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα νιώσουν οι πολίτες ότι τους αφορά και θα τους ξανακάνει να ενδιαφερθούν γι` αυτήν.
Στην Ευρώπη της αφύπνισης των εθνικών εγωισμών παρακολουθούμε την επέλαση της Ακροδεξιάς αλλά ταυτόχρονα -και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο- τη διολίσθηση της συντηρητικής Δεξιάς στην ατζέντα και στη ρητορική της Ακροδεξιάς.
Βεβαίως, αυτό συμβαίνει στο μεγάλο κάδρο, μέρος του οποίου είμαστε και εμείς. Γιατί ο διαχρονικός πολιτικός επαρχιωτισμός που μας διακρίνει ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα μας κάνει να μη βλέπουμε ότι, ό,τι συμβαίνει στο μεγάλο κάδρο, συμβαίνει και στο κομμάτι του που λέγεται Ελλάδα και βλέπουμε δυστυχώς, τη Νέα Δημοκρατία να διολισθαίνει και να εγκλωβίζεται με ταχύτατους ρυθμούς στην ατζέντα της Ακροδεξιάς και βλέπουμε ότι η βιτρίνα αλλά και η ουσία του πολιτικού λόγου, του πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη, και κατ’ αντιστοιχία δε μπορεί να μη συμβεί και στην Ελλάδα, είναι η εγρήγορση των προοδευτικών ευρωπαϊστικών δυνάμεων και η συναπόφασή τους, ότι η σύγκληση, η συνεννόηση, η συνεργασία στους βασικούς άξονες που χαρακτηρίζουν το κοινό όραμα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δε μπορεί παρά μια κρίσιμη στιγμή όπως είναι αυτή που διακυβεύεται, ακόμα και η υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δε μπορεί να μη διακρίνουν το μείζον.
Αυτό πρέπει να συμβεί και στην Ελλάδα. Δεν είμαστε η ιδιαιτερότητα σε όλα, ή δε μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε η ιδιαιτερότητα της Ευρώπης σε όλα. Και γι’ αυτό το λόγο και το εγχείρημα στο οποίο συμμετέχουμε. Και συμμετέχουμε συνειδητά κι έχοντας επίσης αντίληψη ότι αυτό το εγχείρημα δεν προϋποθέτει ούτε τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο μάλιστα, ούτε βεβαίως την προσχώρηση και ομογενοποίηση των λοιπών δυνάμεων σε εκείνον.
Είναι ένα εγχείρημα το οποίο αφορά το σύνολο του προοδευτικού χώρου της χώρας. Και σε ό,τι αφορά τη θεώρηση αυτού του εγχειρήματος από τη σοσιαλδημοκρατική ευρωπαϊστική πλευρά, να σας παραπέμψω στους καθ’ ύλιν αρμόδιους, στα αρμοδιότερα πρόσωπα, τον UdoBullman, τον FransTimmermans και στις επισκέψεις τους των προηγούμενων ημερών στην Ελλάδα, και τις διαρκείς δηλώσεις και τις πρωτοβουλίες που παίρνουν.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν κυρίως οι προοδευτικές δυνάμεις αλλά και οι προοδευτικοί πολίτες, είναι ότι η μεγάλη απειλή, δεν είναι τόσο από τη γκροτέσκα Ακροδεξιά, την οποία γνωρίζουμε, την οποία οι δημοκρατικοί πολίτες μπορούν ν’ αντιληφθούν και να οριοθετήσουν τις δυνάμεις της στο πολιτικό σκηνικό. Ο μεγάλος και νέος κίνδυνος είναι η Ακροδεξιά με το κουστούμι.
Η στρατηγική των συμμαχιών και των συγκλίσεων, διαφέρει από τους τακτικισμούς, γιατί δε μπορεί παρά να δομείται στη βάση των εκλεκτικών συγγενειών. Και γι’ αυτό είναι ανιστόρητη η άρνηση ΚΙΝΑΛ και ΠΑΣΟΚ ν’ αντιληφθούν πως τα ταυτοτικά για την Αριστερά και την πρόοδο θέματα, τους φέρνουν σαφώς κοντύτερα στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι βεβαίως στη Νέα Δημοκρατία.
Ας αναφερθούμε στα βασικά από αυτά, εντελώς σε μορφή τίτλων:
• Η πλήρης ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, που συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς αυτό το διάστημα, με την έξοδό μας από τα μνημόνια, επιτέλους, και βεβαίως, μετά την επίλυση του μακεδονικού άγους, την αναβάθμιση, την εξώδηλη αναβάθμιση του διεθνούς κύρους και αίγλης της χώρας. Το βλέπετε ότι η χώρα πια αποκτά ένα άλλο ρόλο στα Βαλκάνια, στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο.
• Η προστασία και η σταθερότητα της Μεσογείου στα Βαλκάνια.
• Η εκ νέου επαναρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
• Η ρύθμιση της αγοράς συνολικότερα, και η ανάγκη ρύθμισης της αγοράς.
• Τα μέτρα για την άρση ή τον περιορισμό των ανισοτήτων που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας.
• Η διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, που όσο ποτέ στο παρελθόν έχει ανάγκη η χώρα για να πατήσει στα πόδια της.
• Η ενσωμάτων των νέων τεχνολογιών.
• Η αντίληψη μιας νέας πραγματικότητας που πρέπει να χαρακτηρίζει όλους τους αναπτυξιακούς μας σχεδιασμούς.
• Η οριοθέτηση του κράτους και της εκκλησίας.
• Η επέκταση και η στέριωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, δε μπορεί ν’ αφήνουν αδιάφορους, αν όχι την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη και τους ψηφοφόρους, του προοδευτικούς πολίτες, που αναφέρονται σ’ αυτό το χώρο.
Νομίζω ότι το πιθανότερο βεβαίως, δεν είναι ότι αποφάσισε το ΚΙΝΑΛ και το ΠΑΣΟΚ ν’ αλλάξουν ταυτότητα, κάποιοι από την ηγεσία βεβαίως, αυτό επιδιώκουν και αυτό σχεδιασμένα προσπαθούν να επιβάλλουν στο σύνολο αυτού του ουσιαστικά πολιτικού χώρου. Όμως, νομίζω ότι η πλειοψηφία αντιδρά για λόγους αντανακλαστικού ετεροπροσδιορισμού απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως με το θυμικό, δε μπορείς ν’ ασκείς πολιτική, ούτε με το πείσμα. Και ίσες αποστάσεις στην πολιτική δεν υπάρχουν. Επίσης, για την περίφημη στρατηγική ήττα που μπαίνει ως προϋπόθεση από πολλούς, να θυμίσω στους συντρόφους στο ΠΑΣΟΚ, ότι η στρατηγική ήττα του ΠΑΣΟΚ, του Γιώργου Παπανδρέου έφερε τον Σαμαρά στην εξουσία και τον Βαγγέλη Βενιζέλο στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Αν αυτά συνιστούσαν πρόοδο, ας το σκεφτεί ο καθένας. Το δύσκολο αλλά εξαιρετικά γοητευτικό ταξίδι της προοδευτικής συμμαχίας, ξεκινά με τις ευρωεκλογές, δεν καταλήγει, δεν είναι το καταληκτήριο εκεί. Αντιθέτως, όλοι μας συμμεριζόμαστε την πεποίθηση ότι το ταξίδι αυτό ξεκινά με τις ευρωεκλογές.
Και, για να παραφράσω λίγο την εξαιρετική ρήση την προχθεσινή του Πάπα Φραγκίσκου «Έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη» -και νομίζω ότι αυτό το νιώθει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών-, «έχουμε ανάγκη από γέφυρες», που θα ενώνουν παρά από τείχη που θα διαχωρίζουν και βεβαίως μοιραία θα φυλακίζουν μέσα σ’ αυτά, εκείνους που τα χτίζουν. Σας ευχαριστώ.
Α. ΛΙΑΚΟΣ: Γεια σας. Υπάρχει κάτι το οποίο διακρίνει διαχρονικά τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και το οποίο ονομάζεται «ο ναρκισσισμός της ελάχιστης διαφοράς». Δηλαδή η κάθε μία κλείνεται στο ναρκισσισμό της, μεγιστοποιεί τις διαφορές, προκειμένου να κερδίσει ένα είδος ψυχολογικού υπεραναπληρώματος.
Υπάρχουν όμως ορισμένες κρίσιμες στιγμές που αυτός ο ναρκισσισμός είναι απόλυτα εμπόδιο. Ή, ταυτόχρονα, από την άλλη μεριά, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που αν ξεπεράσουμε αυτό το ναρκισσισμό, ήδη μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Αυτές οι ευρωεκλογές είναι ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Δηλαδή υπάρχουν πέντε μείζονα ζητήματα πάνω στα οποία θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να κατευθύνουμε και τους στόχους μας, ως ζητήματα.
Το πρώτο είναι η ίδια η αναβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου και η θεσμική αναδιοργάνωση της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο δημοκρατικό έλλειμμα, πρόκειται για θεσμικό έλλειμμα. Δηλαδή θεσμοί οι οποίοι υπαγόρευαν πολιτικές στα πλαίσια του εθνικού κράτους, παραχωρούν την εξουσία τους στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν υπάρχουν οι αντίστοιχοι θεσμοί με την αντίστοιχη εκπροσώπηση, οι οποίοι θα παράξουν αυτές τις πολιτικές.
Αυτό το είδαμε με την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να γίνει και ν’ αναδειχθεί ως ένα παράδειγμα στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο και την επόμενη περίοδο ως προς το μέλλον της Ευρώπης.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση των αποσυνθετικών τάσεων στην Ευρώπη, το είδαμε με το Brexit και το χάος που έχει προκαλέσει, το βλέπουμε με την άνοδο της Ακροδεξιάς σε χώρες όπως είναι η Ουγγαρία, όπως είναι η Πολωνία. Απειλεί η Ακροδεξιά επίσης χώρες του άξονα της Ευρώπης όπως είναι η Γαλλία, ήδη έχει απειλήσει τη Γερμανία και ήδη συγκυβερνά στην Ιταλία. Επομένως υπάρχει ένα αποσυνθετικό κύμα.
Το τρίτο, είναι το πιεστικό πρόβλημα, το οποίο λειτουργεί ως κλεψύδρα, με τέλος χρόνου και αυτό είναι το περιβαλλοντικό. Συνήθως μιλάμε για το περιβαλλοντικό σαν να πρόκειται ν’ ακολουθήσουν αιώνες μιας κρίσης που κρατάει αιώνες και κανείς δεν πιστεύει ότι είναι κρίση. Υπάρχει κλεψύδρα. Και αυτό το βλέπουμε με τις καταστροφές.
Το τέταρτο πρόβλημα, είναι το πρόβλημα της μετανάστευσης, με τις κοινωνικές και ιδεολογικές συνεπαγωγές που έχει. Νέοι πληθυσμοί μεταφέρονται αδήριτα από την Ευρώπη, όσα εμπόδια και να βάλει κανείς, όσες εκπτώσεις και να κάνει στον ανθρωπισμό του. Από την άλλη μεριά, οι ντόπιοι πληθυσμοί, εάν δεν υπάρξει μια πολιτική ενσωμάτωσης θ’ αντιδρούν όπως αντιδρούν με ξενοφοβικά αισθήματα.
Και τέλος είναι το πρόβλημα το οποίο αφορά το μέλλον του κοινωνικού κράτους, αφορά την ανεργία, σε σχέση με τις νέες εξελίξεις στην τεχνολογία, οι οποίες συνεχώς περιθωριοποιούν εργαζόμενους λόγω του αυτοματισμού και από την άλλη μεριά λόγω της γήρανσης συνολικά του πληθυσμού της Ευρώπης στον οποίο μεγαλώνει ο χρόνος και το πλήθος των συνταξιούχων και η δυνατότητά τους να συντηρηθούν μέσα στα πλαίσια των ρυθμίσεων που έχουν γίνει για το κοινωνικό κράτος σήμερα. Αυτά είναι μεγάλα ζητήματα για να τα αφήσει κανείς στην τύχη του, και να τρέχει γύρω από εφήμερες πολιτικές διαμάχες.
Και αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν από μια κοινωνική δύναμη, ή από μια πολιτική παράδοση, απαιτούν μια συμμαχία. Συμμαχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, των Οικολόγων, γενικότερα προοδευτικών ανθρώπων, που θα λέγαμε ότι φτάνει ως το προοδευτικό κέντρο, στην Ευρώπη, με λύσεις προς αυτά τα ζητήματα. Λύσεις με διαφορές, αλλά διαφορές οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε λύσεις βιώσιμες.
Ως προς την Ελλάδα τώρα, γιατί και η Ελλάδα λειτουργεί μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, δεν μπορεί να αφαιρεθεί η εσωτερική πολιτική κατάσταση από την Ευρωπαϊκή. Δηλαδή, αυτό που λένε, ότι άλλη είναι η υπόθεση της σοσιαλδημοκρατίας και των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, άλλη είναι η υπόθεση της προοδευτικής συμμαχίας στην Ελλάδα. Έχει διαφορετικούς τρόπους κοκ. Αυτά τα ακούσαμε και με την επίσκεψη Timmermans προχθές, αυτά είναι σαχλαμάρες. Σαχλαμάρες ανάξιες εν πάση περιπτώσει για να τις κουβεντιάζουμε σοβαροί άνθρωποι.
Στην Ελλάδα βγαίνουμε από μια κρίση. Βγαίνουμε από μια κρίση σε ένα ασταθές περιβάλλον, το οποίο εγκυμονεί και άλλες κρίσεις, εγκυμονεί και ανατροπές. Δεν είναι ένα σταθερό περιβάλλον πια η οικονομία. Η κρίση είναι μια κανονικότητα πια σε όλο τον κόσμο.
Εδώ υπάρχουν τρία βασικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, όχι απλώς με μια κομματική στρατηγική, αλλά με μια εθνική στρατηγική. Το πρώτο είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν γίνεται με τις συνηθισμένες συνταγές, που θα περιμένουμε απλώς κάποιες επενδύσεις να έρθουν. Χρειάζεται μια συνολική οργανική αναβάθμιση των παραγωγικών δομών της χώρας.
Θα σας πω το εξής: όταν έγινε η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον εμφύλιο πόλεμο, μετά τη 10ετία ’40, ’50, δηλαδή, που είχε καταστραφεί, το 85% της ανασυγκρότησης οφείλεται στην κινητοποίηση των πόρων της ίδιας της χώρας και το 15% οφειλόταν στις μεγάλες επενδύσεις που πράγματι είχαμε πολύ μεγάλες επενδύσεις και από το κράτος. ΔΕΗ, δρόμοι κοκ, αλλά και ξένες επενδύσεις, όπως ξέρετε. Το 15% αποτελούσαν. Στο 85% από την κινητοποίηση των ίδιων πόρων.
Επομένως πώς θα γίνει αυτό στην Ελλάδα και με το πλεόνασμα το τεράστιο το οποίο υπάρχει, αλλά και μέσα από ποια εργαλεία, από ποιους τρόπους, μέσα από ποιες πολιτικές θα γίνει αυτή η ανασυγκρότηση; Αυτό είναι μείζον πρόβλημα.
Και το τρίτο είναι η οικολογική πορεία την οποία την είδαμε στην Ελλάδα. Οι καταστροφές στη Μάνδρα και στο Μάτι, με συγχωρείτε, δεν αντιμετωπίζονται με ανθρωποθυσίες. Άντε, να θυσιάσουμε τη Δούρου για να τις εξορκίσουμε.
Οι καταστροφές αυτές μας υποδηλώνουν ότι η καταστροφή η περιβαλλοντική είναι εδώ, και επομένως χρειάζεται μια στρατηγική ανθεκτικότητας της χώρας απέναντι σε αυτές τις καταστροφές. Δηλαδή η πολιτική σήμερα δεν πρέπει απλώς να υπόσχεται μια καλυτέρευση των πραγμάτων, αλλά επίσης να μπορεί να διασφαλίσει από τη χειροτέρευση των πραγμάτων. Από τους κινδύνους δηλαδή οι οποίοι πραγματικά υπάρχουν, και το περιβάλλον είναι ένας από αυτούς τους κινδύνους.
Επομένως, χρειάζεται να γίνουν γενναία βήματα γύρω από αυτούς τους στόχους και με άξονα αυτούς τους στόχους, και να αφήσουμε πίσω δηλαδή τις μίζερες οπισθοδρομήσεις και τους καφενειακού τύπου συλλογισμούς κομματικούς, αντιπαραθέσεις κοκ.
Η «Γέφυρα» δεν είναι κόμμα. Είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία πολιτών, ανοιχτή και με καινούργιους πολίτες, η οποία θέλει να γεφυρώσει διαφορές και να συνασπίσει δυνάμεις με μια ευρωπαϊκή στρατηγική, με μια δημοκρατική στρατηγική, με μια προοδευτική και οικολογική στρατηγική. Αυτό είναι η «Γέφυρα».
Η «Γέφυρα» όμως δεν χτίζει, γκρεμίζει κιόλας. Θέλει να γκρεμίσει τα τείχη της μισαλλοδοξίας η οποία κινδυνεύει ως ένα τσουνάμι να μας καταπιεί όλους. Ανοίγετε τις εφημερίδες βλέπετε να ξεχύνετε η μισαλλοδοξία. Ανοίγετε τον υπολογιστή σας και τα μέσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και βλέπετε επίσης επιθέσεις απέναντι σε πρόσωπα, τις οποίες οι περισσότεροι από εδώ τις έχουμε υποστεί. Ένα κύμα μισαλλοδοξίας το οποίο τρέφει το φασισμό.
Ο φασισμός δεν τρέφεται μόνο από τους Μιχαλολιάκους και τους Κασσιδιάρηδες, τρέφεται από αυτό το γενικευμένο κύμα μισαλλοδοξίας, το οποίο πολλές φορές το διακινούν και άνθρωποι οι οποίοι τυπικά λένε «α, εγώ καταδικάζω τον φασισμό».
Θεωρώ ότι είναι θετικά τα βήματα που έγιναν από αυτή την κυβέρνηση στη διαδικασία της κρίσης, παρά τις όποιες επιφυλάξεις και κριτικές στα επιμέρους. Και εγώ αν θέλετε ήμουνα πρόεδρος του Διαλόγου, έχω κριτικές σε σχέση με το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στην παιδεία.
Ωστόσο, συνολικά, και κάτω από την εποπτεία, από τη στενή εποπτεία των θεσμών, από το στενό έλεγχο των θεσμών και σε συνθήκες κρίσης ήταν θετικό αυτό το έργο που παράχθηκε μέχρι τώρα. Και εκείνο το οποίο λέμε είναι το εξής: ότι η μελλοντική πορεία αυτής της μεγάλης συμμαχίας δεν θα πρέπει μόνο να περιοριστεί ως προς την προσθετική ανθρώπων, προσώπων, δυνάμεων, αλλά πρέπει να πάρει και το χαρακτήρα της όσμωσης ιδεών.
Και νομίζω ότι η συνάντηση του Σαββάτου στο Γαλάτσι έχει κυρίως αυτό το χαρακτήρα, της όσμωσης ιδεών. Μιας όσμωσης ιδεών η οποία μπορεί να δημιουργήσει μια κριτική υπέρβαση, προκειμένου να βάλουμε ως στόχο και ως όραμα τη διακυβέρνηση της επόμενης περιόδου, η οποία είναι πάρα πολύ κρίσιμη για την ανασυγκρότηση αυτής της χώρας.
Και νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να μας δημιουργήσει και ένα είδος εθνικής αυτοπεποίθησης απέναντι σε αυτό το αυτομαστίγωμα το οποίο μας είχε επιβληθεί τόσα χρόνια. Φταίνε οι Έλληνες, κάνουν τούτο, κάνουν το άλλο, είναι ανώριμοι, είναι τούτο, εκείνο κλπ.
Ο ελληνικός λαός μέσα στα χρόνια της κρίσης μπόρεσε να σταθεί όρθιος. Είδαμε ένα κύμα αλληλεγγύης και στα πρώτα χρόνια της κρίσης και στα χρόνια της κρίσης της μεταναστευτικής και δεν γλίστρησε προς τα ακροδεξιά. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα.
Μια χώρα που χάθηκε το 25% του ΑΕΠ της μέσα σε μια 4ετία, αυτό αντιστοιχεί σε μια χώρα σε πόλεμο. Μόνο σε πολέμους χάνεται τόσο μεγάλο ποσοστό της παραγωγικότητας.
Και ο ελληνικός λαός φρόντισε να κρατηθεί, και να κρατηθεί σε ένα προοδευτικό δρόμο. Αυτό νομίζω ότι θα πρέπει να μετατραπεί σε ένα είδος εθνικής αυτοπεποίθησης. Μη φοβόμαστε τους λόγους. Εγώ δεν χρησιμοποιώ εύκολα επίθετα τύπου εθνικός κλπ, αλλά χρειάζεται μια αυτοπεποίθηση ώστε να προχωρήσει προοδευτικά και σε αυτή την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της χώρας για την επόμενη περίοδο. Ευχαριστώ.
Τ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Καλησπέρα και από εμένα σε όλους και όλες.
Νομίζω ότι ήδη έχουν περιγραφεί με τρόπο εκτενή και περιεκτικό και ολοκληρωμένο τα ζητήματα του νοήματος της συνάντησής μας, και όταν λέω της συνάντησής μας εννοώ της συνάντησης των προοδευτικών δυνάμεων, των προοδευτικών και δημοκρατικών πολιτών. Όλων εκείνων που πιστεύουν ότι αυτή η σύγκλιση, αυτή η συμπόρευση, στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας με προοδευτικό πρόσημο είναι σήμερα κάτι περισσότερο από αναγκαία.
Και λέω κάτι περισσότερο από αναγκαία γιατί για μας είναι απολύτως σαφές ότι στην παρούσα φάση, αυτό που έχει σημασία είναι η επικράτηση της προοδευτικής ατζέντας έναντι της ατζέντας του Κεντροδεξιού άξονα, ο οποίος, για να μη γελιόμαστε εξακολουθεί να περιλαμβάνει και πολιτικές εκτεταμένης ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού κράτους: παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, και πολιτικές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, και πολιτικές αποφορολόγησης του μεγάλου πλούτου, πολιτικές δηλαδή τις οποίες κατά κόρον είδαμε, ειδικά στα πρώτα χρόνια του Μνημονίου, και είναι πολιτικές οι οποίες αναπόδραστα οδηγούν στην περαιτέρω διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Άρα, και για να είμαι σύντομη, αυτό το οποίο για μας είναι απολύτως ξεκάθαρο, και γι` αυτό μπαίνουμε σε αυτή τη συμπόρευση και επιθυμούμε αυτή τη συνεργασία, είναι το εξής: πρώτον πρέπει σίγουρα να υπάρξει η χάραξη μιας καθαρής στρατηγικής στη βάση κοινών αρχών, στόχων, αξιών και ενός προοδευτικού πολιτικού σχεδίου και, δεύτερον, και πολύ σημαντικό, αυτό να γίνεται με τρόπο τέτοιο, ώστε να δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης ενός πλειοψηφικού κοινωνικού ρεύματος, που θα στηρίξει αυτού του είδους την επιλογή.
Το λέω αυτό γιατί είναι γεγονός, και όλοι πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, ότι οι πολίτες αυτής της χώρας μετά από οκτώ μνημονιακά χρόνια, οκτώ πολύ δύσκολα χρόνια, έχουν ανάγκη, συνειδητά πια, από απαντήσεις οι οποίες είναι εφικτές, λύσεις οι οποίες είναι εφαρμόσιμες και προτάσεις οι οποίες περιέχουν ρεαλιστικούς τρόπους εξόδου από την κρίση. Γιατί πρέπει να δεχτούμε και να συμφωνήσουμε όλοι ότι πράγματι έχουμε βγει από το Μνημόνιο αλλά υπάρχει ανάγκη να έχουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για να βγούμε οριστικά από την κρίση να την αφήσουμε πίσω μας και να μην την ξαναβρούμε ποτέ μπροστά μας.
Αυτό που περιμένουν να ακούσουν από εμάς είναι ένα συγκεκριμένο, γήινο πρόγραμμα, το οποίο θα περιλαμβάνει και την ανασυγκρότηση, όπως ήδη ειπώθηκε προηγουμένως, της παραγωγικής διαδικασίας, της πραγματικής οικονομίας, την επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους, την ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης, εν πάση περιπτώσει συνολικά ένα πρόγραμμα το οποίο να οδηγεί στην ανάταξη αυτής της χώρας.
Τέλος, θα ήθελα να πω δυο λέξεις για τους αφανείς ή λιγότερο εμφανείς, εν πάση περιπτώσει «ήρωες», ανθρώπους που αγωνίστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια κατά αυτών των πολιτικών που εφαρμόστηκαν, στελέχη κοινωνικά τα οποία αναγνωρίζουν τον εαυτό του στον ευρύτερο δημοκρατικό, ριζοσπαστικό, προοδευτικό χώρο, δραστηριοποιούνται στα Κινήματα, στους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, στην Αυτοδιοίκηση όλα αυτά τα χρόνια, είναι στελέχη που είναι γέννημα – θρέμμα της κοινωνίας και όχι των πάσης φύσεως κομματικών σωλήνων, δρουν όλα αυτά τα χρόνια στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά μέσα στην κοινωνία, μέσα στην καθημερινότητα και μέσα στα προβλήματα.
Νομίζω ότι από αυτό εδώ το βήμα, όλους αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούν ότι επιθυμούν την ενεργό συμμετοχή τους σε αυτή μας την προσπάθεια να τους καλέσουμε σήμερα και από εδώ να συμμετέχουν ενεργά, ξεκινώντας βεβαίως με την παρουσία τους στην εκδήλωση που θα γίνει στις 6 Απριλίου. Ευχαριστώ.
Θ. ΔΟΥΛΟΥΜΠΕΚΗΣ: Καλησπέρα σε όλους και σε όλες. Πρώτα απ` όλα θα ήθελα να συλλυπηθώ τον δημοσιογραφικό κλάδο για τον θάνατο του κ. Βασίλη Λυριτζή δεν τον γνωρίζαμε αλλά από ό,τι διαβάσαμε πρέπει να ήταν ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, τα συλλυπητήρια μας στο δημοσιογραφικό κλάδο.
Για μας τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες που προερχόμαστε από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα που κουβαλάμε πάντα μαζί μας ως ιδεολογική ταυτότητα τις αξίες του Σοσιαλισμού αλλά ακόμη και σήμερα εμπνεόμαστε από αυτές του Συμβολαίου με τον Λαό, η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να είναι στρατηγικός μας αντίπαλος, γιατί απλά κι εμείς ανήκουμε στην Αριστερά, είμαστε η Αριστερά, νιώθουμε ότι είμαστε η Αριστερά.
Και ξέρουμε καλά ότι αν θέλουμε μια καλύτερη Ευρώπη για τους πολλούς, αν θέλουμε μια δημοκρατική Ένωση, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, της συνεργασίας των λαών, τότε στρατηγικό είναι η Αριστερά, η ενωμένη Αριστερά να επικρατήσει.
Βασιζόμενοι σε αυτή μας την πίστη και έχοντας πάντα μέσα από τους αγώνες μας σε δρόμους, σε προσφυγικά Camps, σε κέντρα αστέγων, σε δράσεις για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αλλά και σε κλειστές αίθουσες αποφάσεων των Βρυξελλών όλα αυτά τα χρόνια, ως βασικό πρόταγμα την επικράτηση των αξιών του Σοσιαλισμού, κόντρα στον πολιτικό συντηρητισμό και τον οικονομικό φιλελευθερισμό που έχουν καθηλώσει εδώ και χρόνια την Ευρώπη και έχουν ταΐσει την Ακροδεξιά, τη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, δεν θα μπορούσαμε να μην συμμετέχουμε στο ειλικρινές κάλεσμα για τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Με το βλέμμα στο μέλλον και όχι σε όλα όσα έγιναν ή ειπώθηκαν τα τελευταία χρόνια, στο χτες, με μπούσουλα τα επιτυχημένα παραδείγματα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, όπου οι προοδευτικές δυνάμεις συνενώθηκαν και συνέπραξαν πολιτικά, με την εμπειρία της στήριξης της Ελληνικής Κυβέρνησης από την ευρωομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που τελικά οδήγησε την Ελλάδα στην έξοδο από τα Μνημόνια και στη σταδιακή άρση των συνεπειών μιας μεγάλης κρίσης, που δημιούργησαν οι λίγοι και πλήρωσαν οι πολλοί, συμμετέχουμε δυναμικά στον σχηματισμό του προοδευτικού μετώπου.
Τόσο εγώ, όσο και οι σύντροφοί μου από τη Ακτιβιστική Κίνηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, όλες και όλοι νέοι άνθρωποι με πίστη και όραμα ότι μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για όλους, θέλουμε να απευθύνουμε με τη σειρά μας κάλεσμα ενότητας και συσπείρωσης του προοδευτικού μετώπου που ξεκινά και επίσημα από αυτό το Σάββατο τη δράση του.
Τώρα, φίλες και φίλοι, είναι η στιγμή που και στην Ελλάδα οι προοδευτικοί πολίτες να συστρατευθούν στον Ανένδοτο της εποχής μας κατά της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού. Γιατί, φίλες και φίλοι, αν νικήσει η Αριστερά υπάρχει ελπίδα.
